استفاده از سمعک در افراد کم شنوا

تکنولوژی میکروفون در 1971 با توسعه ی میکروفون الکترت / FET (در بخش 2-2 توضیح داده خواهد شد) پیشرفت بیشتری پیدا کرد. این مسئله حتی باعث پاسخ های بهتر و سایز کوچکتر شد. در طی دوران ترانزیستور، حجم رسیورها از 1800mm3 به 39mm3 (knowle model FS)  و حجم میکروفون از 5000mm3 به 23mm3 (knowle model TM) کاهش یافت. Egolf خاطر نشان می کند بسیاری از کاهش حجم های رسیور قبل از 1970 روی داد، بنابراین شاید در آینده کاهش زیادی در اندازه رسیورها رخ ندهد.
در ابتدای 1980، سمعک های ITE، آنقدر کوچک شده بودند که بسیاری از قسمت ها درون بخش داخل کانال سمعک قرار گیرند، بنابراین سمعک ITC ساخته شد. با پیشرفت بیشتر در علم شیمی باتری، بازده تقویت کننده و اندازه ی ترانسفورماتور، در اوایل 1990 کل سمعک داخل کانال گوش قرار داده شد. CIC وارد شد و بالاخره سمعک مخفی شد! این نحوه ی جای گیری سمعک مزایای آتیکی هم داشت، مثل جمع آوری مفید صوت و به کارگیری ویژگی های استحفاظی لاله ی گوش هنگام استفاده از قیمت سمعک بود، همچنین نویز باد کاهش یافت.
بعضی از پیشرفت های دوران ترانزیستوری عبارتند از:

•   باتری های روی – هوا این امکان را فراهم کرد تا با نصف حجم قبل همان ظرفیت الکتریکی را داشته باشد.
•  بهبود عملکرد فیلتر، که سبب شکل دهی پاسخ انعطاف پذیرتر و پردازش صوت در چند کانال شد
•   پتانسیومترهای خیلی کوچک که به کلینیسین ها اجازه داد تا مشخصات تقویتی مناسبی برای سمعک های خیلی کوچک تنظیم کنند.
• سمعک های انتقال بی سیم، که حاوی یک رسیور بی سیم است که با فرستنده ای وفق داده می شود که توسط شخصی در مسافت دور از فرد استفاده می شود.
•  آمپلی فایرهای کلاس D مصرف باتری لازم برای سطح خروجی معین با حداقل اعوجاج را کاهش دادند.(با باتری کمتر خروجی معین را می دادند)
• شناخت خصوصیات آتیکی قالب ها و earsellها امکان دستیابی به پاسخ فرکانسی – بهره مناسب تر را فراهم ساخت و مشکلات انسداد و فیدبک را کاهش داد اما حل نکرد.
• استفاده از دو میکروفون در داخل سمعک، به طوری که کاربر می توانست بر حسب نیاز عملکرد دایرکشنال یا غیردایرکشنال را انتخاب کند.)

پیشرفت مهم تری در 1986 که توانست در دوران بعدی مستدل واقع شود، کاربرد مدارهای کنترل دیجیتال و حافظه های دیجیتال در سمعک ها بود. این مدارها جایگزین پتانسیومترها شدند و چون جای کمتری داخل سمعک ویدکس اشغال می کرد در بسیاری از کنترل ها در سمعک از آنها استفاده شد. این مدارها درمانگران را قادر ساخت تا مشخصات تقویت سمعک ها را با دقت و انعطاف پذیری بیشتری تنظیم کنند. با تولید مدارهای کنترل دیجیتال کاربران توانستند مشخصات سمعک ها را به طریق مناسب و معمولاَ با یک کنترل از راه دور تغییر دهند. سمعک های چند حافظه ای، ITC و CIC ساخته شد.